Greinasafn fyrir merki: Soundcloud

Tónlistarbransinn hefur breyst talsvert  á síðustu árum, sérstaklega hvernig fólk getur komið sér á framfæri. Í dag stendur fólki til boða fjöldinn allur af internet platformum, samfélagsvefjum og kynningarleiðum til að koma sjálfum sér á framfæri. Nú ætla ég ekki að fara að ræða um kosti og galla netvæðingarinnar almennt heldur aðallega velta fyrir mér tilteknu, skondnu hegðunarmynstri fólks á þessum nýju miðlum.

Ég hef verið virkur á Soundcloud í u.þ.b 2 ár og hægt og rólega hef ég fundið hóp af fólki sem mér þykir vera að gera spennandi og góða hluti tónlistarlega séð. Ég lendi í því öðru hverju að random lið byrjar að follow- a mig. Tónlistin þeirra er frábrugðinn minni eigin, það virðist ekki hafa neinn sérstakan áhuga á því sem ég er að gera, hlustar ekki á neitt af tónlistinni minni, hefur ekki samband við mig með beinum hætti né sýnir prófíl mínum meiri athygli heldur en einföldum follow-músasmelli.  Við nánari athugun kemur í ljós að þetta lið er að follow-a mörg þúsund manns. Þessa viðleitni hef ég aldrei skilið. Hvað er markmiðið með svona löguðu? Að fá fólk til að svara í sömu mynt og öðlast þannig góðan hóp af aðdáendum sem hafa þó líklegast ekki mikinn áhuga á því sem þú ert að gera en fylgja þér eingöngu vegna samviskubits?

Soundcloud – Skemmtileg vefþjónusta en notendur hennar eru misjafnir

Ég hugsa að flestir SoundCloud notendur kannist við skilaboð með fyrirsögninni „X just sent a private track called Y to you and 99999 other people“. Hversu prívat eru slík skráarskipti í raun og veru? Á maður að vera uppi með sér af því að maður var hluti af þeim tugum þúsunda sem X tróð lagi sínu upp á óumbeðinn eða á maður bara að flokka þetta sem ruslpóst?

Það sem gerir þetta enn skrýtnara er svo að því frægari sem maður er því minna vill maður fylgja fólki. Flest allir á á Soundcloud sem eru með stóran aðdáenda hóp follow-a aðeins aðra fræga (frægur í þessu samhengi vísar þá til þess að vera með stóran hóp að fylgjenda). Þetta þykir mér fyndin pæling, ennþá fyndnari er hún þegar maður hefur hefur fylgst með þróun Soundcloud ferils viðkomandi. Þar sem þeir byrja á því fylgja eins mörgum og þeir geta, en fækka svo í þeim hópi er þeirra eigin fylgjendum fjölgar.

Þessi þróun er annars síður en svo bara bundinn við SoundCloud, aðrir tónlistatengdir vefir á borð við Bandcamp, Myspace og Mixcloud eru sama merki brenndir og svipaða sögu er að segja af síðum eins og Facebook og Twitter. Í mínum bókum stafar svona internet-hegðun af einhvers konar blöndu af sjálfhverfu, frægðarþrá og yfirborðskennd. Þegar á heildina litið held ég líka að það sé betra að nota þessar samskiptaleiðir, líkt og flestar önnur samskiptaform, meira í samræðuformi, af meiri einlægni og gagnkvæmum áhuga. Afhverju ekki að fylgjast almennilega með 100 manns sem þú hefur áhuga á, eiga í merkingabærum samskiptum við þá, fá gagnrýni og ábendingar og tónlist eða aðra menningu sem þú hefur áhuga á í stað þess að spamma 1000 manns sem finnst þú frekar óþolandi?

Þetta tel ég vera einn stærsta gallann við DIY-internet hugmyndina, það leiðir til þess að þeir sem eru óforskammaðir ná lengra en þeir ættu að ná. Allavega ná þeir óskammfeilnu fleiri eyrum og skapa meiri pirring heldur en þeir sem eyða tíma sínum frekar í tónsmíðar eða aðra skapandi vinnu, í það minnsta fyrst um sinn. Þegar til lengri tíma er litið held ég að það sé öfugt samband milli þessu hversu miklum tíma þú eyðir á internetinu og hversu marga vini eða fylgjendur þú átt og svo þess hversu góða tónlist þú ert að gera.